در حفاری های گلتاپین چندین ابزار قالی بافی کشف شد که قدمت آنها به هزاره چهارم تا سوم قبل از میلاد می رسد. به گزارش ایرانیکا آنلاین “منطقه اصلی بافندگی در شرق ماوراء قفقاز در جنوب کوه هایی بود که منطقه را به صورت مورب به نصف تقسیم می کنند، منطقه ای که اکنون در جمهوری شوروی آذربایجان قرار دارد؛ این منطقه زادگاه جمعیتی ترک است که امروزه به نام آذری شناخته می شود.
بافتن فرش ۹ متری افشان یک سنت خانوادگی در آذربایجان است که به صورت شفاهی و با تمرین منتقل می شود و همچنین با زندگی روزمره و آداب و رسوم مردم آن همراه است.
سایر اقوام نیز هستند. بافندگی می کردند، برخی از آنها در سایر نقاط قفقاز بودند، اما از اهمیت کمتری برخوردار بودند.» آذربایجان یکی از مراکز مهم قالی بافی بود و در نتیجه چندین مکتب مختلف به وجود آمد.
در حالی که به طور سنتی مدارس به چهار شاخه اصلی تقسیم می شوند، هر منطقه نسخه مخصوص به خود را از فرش ها دارد. مدارس به چهار شاخه اصلی تقسیم می شوند: مدرسه قالی بافی کوبا-شیروان، گنجه-قزاق، مدرسه فرش باکو، مدرسه قالی بافی قره باغ.
در آذربایجان انواع قالی و قالی مانند ابریشم، پشم، نخ طلا و نقره، فرش بدون پرز و گلیم، سماق، زیلی، ورنی، مفرشی و خورجون ساخته می شود. در سال 2010 هنر سنتی قالی بافی آذربایجان به فهرست نمایندگی میراث فرهنگی ناملموس بشریت یونسکو اضافه شد.
هروارد هاکوبیان، مورخ هنر، خاطرنشان میکند که «فرشهای آرتساخ جایگاه ویژهای در تاریخ فرشسازی ارمنستان دارد.» مضامین و نقشهای رایجی که در فرشهای ارمنی یافت میشود، تصویر اژدها و عقاب بود.
آنها از نظر سبک متنوع، از نظر رنگ و نقوش زینتی غنی بودند و حتی بسته به نوع حیواناتی که روی آنها به تصویر کشیده می شد، در دسته بندی هایی مانند آرتسواگورگ (فرش های عقابی)، ویشاپاگورگ (فرش های اژدها) و اوتساگورگ (مار) از هم جدا می شدند. فرش).
قالیچه ای که در کتیبه های کپتاوان ذکر شده است از سه طاق «پوشیده با تزیینات نباتی» تشکیل شده است و شباهت هنری به نسخه های خطی تذهیب شده تولید شده در آرتساخ دارد.
هنر قالیبافی بهعلاوه ارتباط تنگاتنگی با ساخت پردهها داشت که در قسمتی از کیراکوس گاندزاکتسی، مورخ ارمنی قرن سیزدهم اهل آرتساخ، که آرزو-خاتون، همسر شاهزاده منطقه واختانگ خاچناتسی، و دخترانش را ستایش میکرد، مشهود است. به دلیل تخصص و مهارت آنها در بافندگی.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.